This day is one of those which I can call Adventure! If you have read some of my past blog entries, you’ll understand what I meant about Adventure..(.^__^.)
Let me share to you my experience together with one of my friends.

After our usual tiresome class which includes the boring subject and professor for Economics and pressuring Rizal subject with professor Roda, me and my friends deserve a break! After we have eaten our meals and do our visit (or duty ) in the orgroom, me and Medz decided to go to the UST library in order to check our eleap account to finish our NSTP assignments and check for any unread modules. Hindi muna namin kasama si Dane kasi nagpunta pa siya sa UST Health Service because she’s not feeling well that time. So, while we’re having usual kwentuhan while walking, I noticed that familiar tall figure with a haircut similar to that of a varsity player. At first, hindi ko muna sinabi kay Medz kasi baka guni-guni ko lang yun..but as we get closer to that figure, I knew what I should do.

Mar: “Medz, shocks..si Dylan!” (eto na ata yung usual first expression ko pag nakikita si Dylan eh..laging may shocks!)
Medz: “Asan Marielle!!” (halatang excited din)
Mar: “Ayun oh… just look straight ahead!”
Medz: “Bilisan mo..bilis…habulin natin!”
Mar: “Wait lang…nahihiya ako..wait, slow down! Medz! Ang daming tao” (haii naku..eto na naman..shy time..)
Medz: “Naku..ngayon na! Bilisan mo…i-goodluck natin para sa game nila bukas!”

**Actually plan ko na yan since nung nakita ko siya dun sa may corridor papuntang library. Si medz talaga! She can read my mind. (.^__^.)
While we’re on a walkathon (kakahiya kasing tumakbo ng naka-uniform..ei! take note hindi na ako naka-heels!yey!) meron kaming nakasalubong na group of Engineering girls. For sure, nadaanan sila ni Dylan kasi nung nakita ko yung face nila, it’s as if nakakita sila ng artista. Hmmm..nde naman… basketball hunk heartthrob lang naman.. =)

Super madiskarte talaga yung kasama ko kasi ang dami niyang plans in a way na magkakasalubong kami ng paths ni Dylan na hindi niya mahahalatang nasa likod lang niya kami. Kaya lang medyo nagkaroon ng problem ng biglang magturn right siya and pumasok sa loob ng
Botanical Garden. Everytime kasi na pumapasok siya sa loob nun bigla nalang siyang nawawala…parang bubbles. Eh that time, 100% sure kami na papunta siya sa gym for the practice kasi dala niya yung big yellow backpack niya.

Mar: “Oh no! pumasok na naman siya sa botanical garden. Saan kaya yun papunta..for sure sa gym!
Medz: “Oo..for sure sa gym yun!”
Mar: “Sure ka…?”
Medz: “Ai naku Marielle? Di mo ba lam schedule niya?”

**Grabe naman si Medz, hindi ko naman masyadong sinusundan si Dylan kaya nde na ako masyadong familiar sa sched niya. Nagdecide kami na pumunta dun sa kabilang way papunta sa UST church para exactly magmeet ang ways namin kaya lang mukhang nauna kami. Kasi pag-arrive namin doon sa expected (and calculated) spot, walang lumabas na Dylan. Dumating yung time na almost maprove ko na na para talaga siyang bubbles everytime na pumasok siya sa Botanical Garden, bigla siyang lumabas doon sa isang exit ng UST chapel. Talagang nagvisit muna siya and nagpray before the practice. He’s certainly a good boy talaga!
Diretcho siya dun sa mini canteen malapit sa gym..eto na yung chance. So nung medyo malapit na kami, and the coast was a bit clear, I composed myself and:

Mar: “Hi Dylan!”
Dylan: “Ui..hello!” (ayan na naman yung happy approach niya!)
** Shocks..wala na akong masabi..uhhmm..**
Mar: “Goodluck pala sa game niyo tomorrow!”
Dylan: “Thank you hah!”
Mar: “Manonood nga kami ng friend ko bukas to give support for the team.”
Dylan: “Talaga? Thank You talaga, sobra!”

**Okei..tama na! Lost for words na naman ako. Akala ko ibaback-up ako ni Medz eh..ayun nandun lang sa gilid..nanahimik! Pero okei lang, at least nandun yung presence and ever support! (.^__^.)

Since medyo weird kung wala kaming bibilhin dun…nakabili pa tuloy ako ng P25.00 na icetea. Haaii..ang mahal naman nun! Quite unexpected talaga..sana pala donuts nalang binili ko kasi yun yung bibili ni Dylan eh! Pero okei lang, worth it naman lahat. Hindi na nga ako nakapagsay-goodbye kasi kausap na niya sina Mirza and yung ibang players, enough na yung kanina.

Wow! Na-realize ko..tagal na din nung last time na magkaroon ng short conversation with Dylan. I think last sem pa…lagi kasing Hi or smile lang pag nagkakasalubong kami. Nakakamiss din pala! Ang bait kasi talaga niya..you’ll never have doubts or second thoughts na kausapin siya..plus there’s no malice or whatsoever na involved.

Super thankful ako kay Medz sa pagsama sa akin kahit na medyo nasira na yung leather shoes niya. Perhaps, this is the sign para bumili ka na ng new pair.
Thanks Medz! (.^__^.)